Hoe het verder ging

door Keesjemaduraatje
De kraakbeweging was voor mij onbetreedbaar terrein geworden en de anarchistische beweging kon niet aan mijn ambitieuze behoeftes voldoen. Wat nu te doen? De beantwoording van die vraag liet ik over aan Piet Sleutelbos in de Jordaan. We stonden op een hoge ladder, die tegen zijn pand in de Bloemdwarsstraat stond en bespraken de toekomst. Mijn vriendin was alweer terug gegaan naar Duitsland om haar studie rechten af te maken en ze was in verwachting van ons tweede kind. Ik hing nog rond in Amsterdam en vroeg me af hoe het verder moest. Het was dus niet moeilijk voor Piet om een heel logisch antwoord te geven, dat eigenlijk de gehele tijd reeds in de lucht hing, maar erop wachtte door iemand uitgesproken te worden. "Je moet gewoon naar Duitsland verhuizen", zei hij. Het hoge woord was eruit. Dat was de oplossing.
Als ik dan eenmaal iets besloten heb, dan duurt de uitvoering niet meer zo lang en drie maanden later woonde ik in Duitsland.
We woonden daar in het dorp waar mijn vrouw is geboren. Na een paar dagen ging naar de dorpskapper. De vrouw van de kapper (Frau Gottlieb, Nomen est Omen) was een beetje aan het schuifelen op de achtergrond. Op een gegeven moment richtte ze het woord tot mij en sprak "Nah, noch immer keine Arbeit?" Dus dat was het probleem blijkbaar. Naar Duitsland verhuizen was één, maar daar in je levensonderhoud te voorzien is een tweede. Weer een week later kwam mijn schoonmoeder op bezoek en klaagde erover dat ik nog steeds geen werk had en dat ik toch eens kon proberen bij de tentoonstellingenbouwer in het dorp verderop, want die had een computer en daar zou ik dan wel mee om kunnen gaan. Van die dingen. De horizon van mijn schoonouders ligt bij het volgende dorp en niet verder. Daarom hadden ze mijn vriendin ook aangeraden beamte bij een bank in het dorp te worden, wat ze gelukkig niet heeft gedaan. Ze ging rechten studeren in Göttingen.

Vanuit Nederland had ik al met de Duitse Gouden Gids een lijst gemaakt met alle Computertrainingsbedrijven die er in de wijde omtrek van Bremen gevestigd waren en een "merge" seriebrief voorbereid. Ik deed in één week tijd 200 brieven op de post en het is niet te geloven, maar ik kreeg onmiddelijk drie opdrachten om computerles te gaan geven en we hebben daar twee jaar goed van geleefd.
De eerste opdrachtgever was een directeur van een omscholingsinstituut in Bremen, die me na een aantal maanden toevertrouwde dat hij meteen gemerkt had, dat ik een "Alte Genosse" was. Hij was zelf lid geweest van de Maöistische KBW (ML) in Göttingen, een elitaire communistische organisatie, die grondlegger is geweest voor de latere autonomen in Duitsland. 
 
Ik probeerde hem nog duidelijk te maken dat ik "bürgerlich und angepasst" wilde leven en geenszins van plan was in Duitsland opnieuw in het moeras van de "anti-parlementarische Opposition" terecht te komen, maar dat was ook geheel niet zijn streven. Wat wij hier doen, met onze omscholingen, zei hij is : "Fortsetzung des Kampes, mit anderen Mitteln".